پنج روزگی

من و پدرت تمام دیشب رو بیدار موندیم .

تو گریه می کردی،نفخ داشتی،گرسنه میشدی،دستشویی می کردی .

اونقدر شیطنت کردی که ما چشم روی هم نگذاشتیم .

نگران زردیت شدم .نگران دستشویی نکردنت ،نگران چشم هات وقتی

با گریه نگاهم میکردی و من نمیدونستم چیکار کنم .

احساس میکردم احمقم . یک احمق ناتوان که نمیتونه هیچ کاری برات 

انجام بده.نمیدونم حال الانم نتیجه ی بی خوابی دیشبه یا نتیجه آزمایش های امروزت که تمام جونت رو کبود کردند  .

با تو گریه کردم .شاید حتی از تو بیشتر .همه نگاهم میکردند اما برام 

مهم نبود . قلبم داشت منفجر میشد . دائم نگاهت تو ذهنم میومد .

دائم وقت هایی که تو اوج گریه با مهربونی صدات میکردم و تو یکهو 

آروم میشدی . اینجا نشستم و با گریه می نویسم .

دلم نمیخواد مادر ضعیفی برات باشم ولی هستم .عزیز من خیلی ضعیفم .

متاسفم ...ذره ای توان شنیدن گریه هات رو ندارم