بهمن

سر صبح روز اول بهمن ماه به این فکر می کنم که دنیای من قرار هست 

چطور بشه ..که چقدر این روال و روزمرگی باید در جریان باشه .

بهار روز به روز بزرگتر میشه با چشم های درشت تری جهان رو نگاه می کنه .

من هنوز گاهی خواب می بینم تو بخش نوزادان خوابیده و دکتر نمیگذاره با خودم ببرمش . تو خوابهام سرگردان دنبال پرستار ها راه می افتم .فکر می کنم و از کنار دیوارهای خاکستری می گذرم .

یک روز فکر می کنم در آینده نقاش شه ، یک روز فکر می کنم مثل بابام ریاضیاتش خوب شه ،روز بعد با خودم میگم شاید مثل پدرش حواس جمع باشه و روحیه مدیریتش بالا باشه،سر آخر توی همین دوران افکار به خودم می رسم و میگم شاید هم مثل مادرش رویایی و رمانتیک و خیال پرداز بشه .

حقیقتا دلم نمیخواد به من بره  .

اعترافش چندان برام سخت نیست .

اینکه خودم رو دوست ندارم ..

اینکه اصلا خودم رو دوست ندارم