الف عزیزمن

من دقیقا زمانی که با چشم های خودم الف رو جلوی کافه دوک رشت 

دیدم عاشقش شدم . اون شب بارون می بارید و مادرم و زنداییم 

جلوی کافه تو ماشین نشسته بودند . مادر پدر الف هم خبر داشتند

که قرار هست ما هم رو ببینیم  .

پیشنهاد دیدار رو اغلب موارد پسرها می دند .ولی من داده بودم .

بهش گفته بودم حس می کنم کم کم داره ازت خوشم میاد و از این 

اگه جلوتر بریم و نبینمت جالب نیست پس بیا هم رو ببینیم .شاید از هم 

خوشمون نیاد .الف هم با کلی استرس قبول کرده بود .

وقتی دیدمش کلا زدم کانال رسمی .هول شده بودم و دست هام رو 

قایم کرده بودم که لرزششون رو نبینه ولی دید . 

هنوز وقتی بهم میگه من انکار می کنم .

اولین چیزی که نظرم رو جلب کرد این بود که قدش بلنده .

دومین چیز این بود که حواسش جمعه . نه تنها نسبت به من بلکه به همه جا 

دقیقا برعکس من که سربه هوا  و حواس پرتم وتو رویا و خیال سیر 

می کنم . سومین چیز این بود که اصلا نگاه های آزاردهنده نداشت  .

هرگز در طول این پنج شیش ماهی که دوست بودیم و(دوماه که  بخاطر

کرونا نتونستیم هم رو  ببینیم ) هیچوقت سعی نکرد به من خارج از 

عرف نزدیک شه یا حتی دستم رو بگیره .می دونست من سنتی ام .

دیگه کلمه مذهبی رو نمیخوام به کار ببرم چون خوشم نمیاد .

یادم میاد مثل این دخترهای تازه به دوران رسیده صفر بودم و

وقتی تلفنم زنگ می خورد کلی آب دهن قورت می دادم تا صدام 

شفاف و قشنگ بنظربیاد . 

دوستش داشتم .

هنوز هم دارم . دلم می خواد دنیا به کام ما برقصه ..

از روزمرگی و خستگی و بی خوابی داریم مریض میشیم .

دلم می خواد باهاش برم سفر ،لپش رو بکشم ،با هم بدمینتون بازی کنیم.

دست به دست هم تو شنبه بازار رشت قدم بزنیم و بارون بباره .

دلم می خواد هم رو گم نکنیم .برای هم عادی نشیم ..

ولی انگار این مرحله از زندگی به کام عاشقی و عاشقانه درست کردن ما

نمی چرخه