تی آر ایکس

سه جلسه ست باشگاه میرم . الف بچه رو نگه می داره .خیلی زرنگه 

چون دقیقا تایمی که من می رم بچه می خوابه . الف هم میگیره رااااحت 

می خوابه . میرم تی آر ایکس ولی اصلا دوستش ندارم .

حس بعد ورزش رو دوست دارم .ذهنم از حالت یاس و سرخوردگی 

بیرون میاد‌.اینجا تو این شهر هیچکس رو نمیشناسم .

دلم هم نمیخواد با کسی رابطه صمیمی یا گرم برقرار کنم چون آدم های اینجارو دوست ندارم . خیلی فضولند .حالت چشم و هم چشمی و 

غیبت کردنشون خیلی زیاده .تو باشگاه هم در حد نگاهی گذرا و لبخند زدن به بقیه پیش میرم و اونها هم لبخند می زنند و رد می شند .

با این وجود به شدت احساس غربت و تنهایی می کنم .

به خصوص وقت هایی که تنهایی می رم و میام .