کتابی که آرزو میکنید والدینتان خوانده بودند

دیروز چند صفحه کتاب خوندم .

نکته ای که از توش برداشتم این بود که هر رفتاری با بچه مون میکنیم و

بعدش پشیمون میشیم نشون دهنده ی رفتاری هست که والدینمون با ما در همون دوران انجام دادند .مثلا وقتی از کاریش واقعا عصبانی میشیم بخاطر احساس بدی هست که اون موقع والدینمون توخود ما ایجاد کردند .بعد مثلا مردی رو مثال زد که از بچه ش فرار می کرد و بعد میگفت دوران کودکی نرمالی داشته در صورتیکه کاشف به عمل اومد پدرش اینارو گذاشته و رفته .و اینکه اون مرد اصلا متوجه نبود چه آسیب بزرگی بهش وارد شده با رفتن اون .احساسات فروخوردش وارد ضمیر پنهانش شده بود و تو رفتارش اثر گذاشته بود و این تو جلسات روانکاویش با دکترش مشخص شد که ساعت ها تو اتاق داد می زد وگریه می کرد .و زمانیکه باهاش مواجه شد دیگه حالش خوب شد و ..

می گفت مثلا مادری بود که با بچه ش شهربازی بودند .بچه می گفت میخواد تو فلان وسیله اسباب بازی بنشینه اما مادر کمکش نمی کردو عصبانی شدبا لحن بد گفت خودت انجام بده .بعد وقتی مادر گذشتش رو واکاوی کرد یادش اومد مادربزرگی داشت که نمیگذاشت هیچکاری انجام بده همش همه ی کارارو براش انجام میداده بخاطر همین این فرد برای بچه ی خودش اینطوری واکنش نشون داده .وقتی اینارو به بچه ش گفت برداشت بچه این بود که مامان فکر کردم من برات اهمیت ندارم .

کتاب می گفت موقعی که عصبانی میشید خودتون رو جای بچه خودتون بگذارید و با فکر عمل کنید .نگذاریدبا رفتاری که در گذشته بهتون آسیب رسونده به بچه خودتون آسیب برسونید .

و در نهایت اصرار به واکاوی گذشته برای ترمیم زخم هایی داشت که ناخواسته و غیرعمد والدینمون بهمون دادند .همونطور که پدربزرگ مادربزرگ های ما هم به پدرمادرمون دادند و الی آخر..