خوشحالی اونها

خواهرم چند روز پیش زنگ زد و گفت ازت معذرت می خوام .

گفت من از شماها دورم و فکر کردم همه تون بر علیه من شدید .

گفت ما خواهریم زشته با هم قهر باشیم .

گفت معذرت می خوام که اونطوری باهات حرف زدم .

منم گفتم خوبه به این بلوغ فکری رسیدی که میگی ما خواهریم و با هم قهر نباشیم . گفتم تنها کسی که تو اون جمع ازت دفاع کرد من بودم . گفتم اگر بخاطر مامان و بابا یا بهار داری معذرت خواهی می کنی نیازی نیست چون من دخترم و وارد بازی های قهر و آشتی خودم نمی کنم . 

گفت نه اینطوری نیست . اما تک تک حرف هاش ،لحن صداش ،جمله بندی هاش ،لرزش آهسته ی کلماتش موقع حرف زدن بوی مادرم رو می داد . حتی برای چند لحظه چشم هام رو بستم و فکر کردم مادرم داره حرف می زنه . گفتم من جمله به جمله پیامت رو یادمه .بعد براش گفتم کلماتش رو .گفتم من خیلی ناراحت شدم و یک ساعت برات تایپ کردم و پاک کردم . گفت عع پس خوب شد زنگ زدم چون فکر کردم تو کلا من رو گذاشتی کنار . گفتم اولاش نه ولی بعدش چرا .به همه ی دوست های مجازیم می گفتم من دیگه خواهری ندارم .

گفتم من نمی تونم به این راحتی با این قضیه کنار بیام .اما چون زنگ زدی و غرورت رو زیرپا گذاشتی نمی خوام برات قیافه بگیرم . تو به من احترام بگذار و منم به تو .بگذار رابطمون در حد همین احترام بمونه . 

یچیزایی گفت و بعد گفت بهار چطوره ؟ 

گفتم خوبه .

گفت پات چی ..

گفتم اونم خوبه ممنون.

در همین حد و بعد خداحافظی کردیم . 

به مادرم زنگ زد و گفت مامان من با زهرا آشتی کردم .

اون شب مادر و پدرم واقعا خوشحال بودند .